Reakcja czasowa

Huragan za oknem najwyraźniej łamie nie tylko konary drzew, ale także układ perfekcyjnie połączonych synapsów pod moją twardą czachą. Skrzętnie sklecane koncepcje w moim umyśle zdają się rozklejać niczym spoina puszczona po nieodpowiednio oszlifowanym materiale. Lekko zakręcony zatem zastanawiam się czy to, co widzimy nie jest czasem opóźnionym obrazem tego, co rzeczywiście powinniśmy zobaczyć. Jeśli bowiem, uproszczając, (i nie znając dobrze tematu - fak je! ale brnę dalej) nasz mózg przetwarza obraz odebrany przez oko, to musi to zająć czas,
co generuje stratę. Pewnie ultramikroskopijną i dlatego pomijaną. A co z odległością? [O tym też później będzie :)] Czy jeśli coś jest dalej od oka to powoduje większe straty? Z drugiej strony zastanawia mnie, czy byśmy tak samo odbierali czas, gdybyśmy mogli go rejestrować z większą dokładnością, tzn. gdybyśmy 1 sekundę mogli przeżywać na przykład 5 sekund. Czy można powiedzieć, że wtedy mielibyśmy więcej czasu?
Wczoraj sonda Curiosity poleciała na białej dzidzie w kierunku Marsa. Dotrze tam sierpniu następnego roku i od tego momentu będzie prowadzić różne badania, które pomału przybliżą nas do odpowiedzi, czy da się żyć na Czerwonej Planecie. W książce "Marsjański poślizg w czasie" autora lubującego spożywać psychotropy i obdarzonego silnym popędem twórczym, czas płynął inaczej. Czy rzeczywiście jest to możliwe? Czy zatem możliwe jest zauważenie jakiś fragmentów informacji, których tu na Ziemi zarejestrować się nie da?
Zostając w tematyce kosmosu chciałbym rozumieć dobrze pewne zjawisko. Gwiazdy są daleko,
ale czasem widać je nocą (choć zapewne nie dziś). Światło stamtąd pokonuje olbrzymi dystans
i powiedzmy do Ziemi dociera po jakimś okrutnie długim czasie. Tak więc, czy to, co obserwujemy
na Ziemi jest obrazem tego, co wydarzyło się bardzo dawno temu?
Przytłoczony wielkimi kosmicznymi liczbami pozostaję solus ipse...