Życzenia na Nowy Rok!

Korzystając z okazji, że żona śpi, a sieć łapie mi dopiero na schodach naszego domku, na których teraz siedzę, chciałbym wszystkim życzyć wszystkim dużo sukcesów w nadchodzącym 2012 roku oraz wielu zakręconych wrażeń, jak i dotrzymania wszystkich noworocznych postanowień,
a także mnóstwa szalonych pomysłów.
Osobiście, ostatnio cierpię niemiłosiernie na brak weny twórczej, choć pomysłów mi nie brak. Zasiadam jednak do pisania i ślęczę nad klawiaturą i... nic! Ostatnio, chyba z tego powodu, nawiedzają mnie dziwne sny (nie łączę tego z ostatnimi seansami Paranormal Activity :).
Dla przykładu ostatnio śniło mi się, że wraz z Natalią stoimy na przystanku przy rondzie na Gumieńcach. Słońce świeci, popołudnie.
- W jaki autobus wsiadamy? - spytała Natalia.
- Każdy nam pasuje - odpowiedziałem.
I tu pierwszy zonk. Na przystanku widnieją tabliczki 53, 60 i 75. Co u licha robi tu 75? Nic to! Pierwszy przyjeżdża 53 (Ikarus - sic!), czyli idealnie rozkładowo, mocno średnio taborowo - jedziemy na Manhattan.
Wsiadamy i ruszamy. wlecze się niemiłosiernie. W międzyczasie wyprzedza nas autobus linii 75.
Drugi zgrzyt!
- Na następnym przystanku wysiądziemy i spróbujemy go złapać - zadecydowałem.
Po co mielibyśmy się przesiadać?
Jakim prawem mielibyśmy tym padłem dogonić trochę lepsze, równie wysłużone Volvo?!
Na następnym przystanku przy Netto na Zawadzkiego wysiadamy, a drugi autobus na nas czeka. Rusza natychmiast po tym, jak się załadowaliśmy. 75 jedzie zgodnie z trasą mknąc Szafera i... skręca w Modrą! Wysiadamy przy poprawczaku i udajemy się do domu!

Bornholm na okrągło

Majorka Północy dziś jest oazą spokoju. Życie toczy się leniwie i w ciszy. No, chyba, że akurat sztorm zawita w te rejony. Jednak w przeszłości, sztorm to było najlepsze, co mogło spotkać miejscową ludność. W średniowieczu, o Bornholm toczył się wiele wojen. Danowie wyparli wikingów, Danów z kolei ciemiężył Kościół, później przywlekli się Szwedzi, a następnie przypomniało się Duńczykom, że to ich wyspa. Nie dziwi zatem fakt, że już w XI wieku zaradni mieszkańcy postanowili jak najmniej ucierpieć na zawieruchach wojennych i tym samym opracowali system obronny w postaci kościołów-rotund. Budynki te były kościołami, spichlerzami, twierdzami i schronami, w zależności od potrzeby. Do dziś zachowały się cztery porozrzucane
w różnych częściach wyspy, ale bez problemu można dotrzeć do nich (jak i wszędzie indziej)
na rowerze.

Natalia na tle rotundy w Osterlars

Istnieją oczywiście teorie "spiskowe", które mówią, że rotundy zostały wybudowane przez zakon kawalerów mieczowych - podobny do Templariuszy i chyba spokrewniony. Przesłanką ku temu maja być dziwne i tajemnicze freski i ryty na ścianach wewnątrz nich. Być może kryją one jakieś skarby? Rycerz buGi herbu Czarny Łoś aka Niewidzialny Templariusz posiadający moc celtycką
i przystosowany do badań geofizycznych jest gotów je odkryć!

Niewidzialny Templariusz - ekwipunek przyodziany w centrum Średniowiecza nieopodal Osterlars

Skål!
bugajek

Jaka to melodia?!

Jadąc dziś samochodem usłyszałem w radio, że  naukowcom z CERN udało się prawdopodobnie zarejestrować obecność bozonu Higgsa. Bozony, hadrony, leptony, kwarki i coś tam jeszcze
do kompletu, to coś czego podzielić się nie da i coś co jest tworzywem do wszystkiego w świecie. Wydaje się proste? Przyjmijmy, że tak, bez uwzględniania tego, że każde ma masę, ładunek, spin
i szereg innych cech (a także antycząstkę - mój mózg tego już nie ogarnia), które później decydują
o typie jednostek piętra wyższego - neutronów, protonów i elektronów.
Ale w nauce istnieje też termin struna. Struna drga w różny sposób i decyduje tym samym
o rodzaju cząstki elementarnej. Innymi słowy cząstka elementarna nie istniałaby, gdyby struna nie drgała. Tak więc, czy struna jest jeszcze niższym poziomem jednostki - czy jest "jeszcze bardziej elementarna"?
Interesuje mnie tym samym jedna rzecz: skoro mamy pierwiastki zbudowane z atomów,
które są zbudowane z p+, n0 i e-, a te z elementarnych cząstek, to co decyduje o ich powstawaniu... Dla przykładu: jeśli dane minerały tworzą się w określonym ciśnieniu, temperaturze, charakterze środowiska, obecności wody itd., to czy dzieje się tak wskutek tego, że w 10^~-30 mniejszej rzeczywistości struna drga w dany sposób?
A gdyby struna raz zrobiła psikusa, zagrałaby inaczej i zagrałaby by nam marsza żałobnego?
Jakie warunki musiałyby zostać spełnione?
Teoria strun mówi, że struna istnieje w minimum 10 wymiarach, z czego 3D+czas rozumiem,
a pozostałe istnieją w "świecie" niewiele przekraczającym jej rozmiar (wika mówi o długości Plancka 10^-35 m). Ot, taki mikrokosmos! Czy zatem jakiekolwiek zaburzenie w jednym wymiarze mogłoby doprowadzić do katastrofy w naszym namacalnym 4D?

Xoxo
bugajek

Słoneczny Snæfellsnes

Był 14 sierpnia 2008 roku. Na zwykle dżdżystej Islandii panowało lato stulecia, choć ostatnie takie ciepłe było chyba 7 lat wcześniej. Temperatura dochodziła do +30C, a Natalia i ja nie mieliśmy letnich ciuchów. Jakże ciężko nam się robiło urokliwy spacerek wzdłuż wybrzeża Półwyspu Snaefell. Tą częścią Islandii "opiekuje się" Bardur - półogr, który z powodów rodzinnych (zrzucił bratanka czy kogoś innego z rodziny z klifów Arnastapi, a drugiego bratanka cisnął w szczelinę Rauðfeldsgjá, po tym jak podczas pewnej balangi na zamarzniętym morza, na skutek oderwania się paku lodowego, na którym znajdowała się jego córka, ta popłynęła na niej w siną dal - mówi się że do Grenlandii) postanowił, że he doesn't want to live on this planet anymore i zniknął
w wulkanie Snaefell.

Nieszczęsne klify

Nieszczęsna szczelina

Wracając jednak do spacerku. Przeszliśmy z 8 km w około 2 godziny, aż doszliśmy do latarni na cypelku półwyspu. Po drodze wybrzeże przyjmowało fantastyczne kształty i formy. Od maczug,
po "łupkowate" formacje wkomponowane silnie w klif.

Urokliwe zatoczki napotkane podczas urokliwego spacerku

Czyżby środkowy palec?

Autor w krótkim rękawku

Odwiedziliśmy też kilka miejsc związanych z Bardurem:

Letnia rezydencja Bardura - w tle - hmm jak sobie przypomnę to napiszę

I prywatne jacuzzi - w tle Snaefell - Śnieżna Góra

Będąc już na samym zachodzie zaszliśmy na plażę Djupalon (Głęboka Zatoka). Tam z oceanu, niczym Afrodyta, tyle że brzydsza, wyłonił się Bardur. I następnie podniósł najcięższy z 4 kamieni, które to określają jak silnym mężczyzna się jest. Autor był blisko podniesienia drugiego :) Gdyby był poręczniejszy...

Autor także bardziej przypomina Bardura, aniżeli Afrodytę...

Na sam koniec podjechaliśmy naszym wehikułem mocno żwirowo-szutrową drogą, jak tylko się dało najbliżej, pod Snaefell. Cały szczyt pokryty jest lodowcem o tej samej nazwie z dodatkiem jokull (lodowiec). Zresztą jak wszystko na Islandii stanowi złożenie kilku wyrazów...

Widok z bliska

A tu widok z daleka

Na koniec dnia udaliśmy się z powrotem na camping. Campingi na Islandii mają dwie charakterystyczne cechy: ciężko wbija się śledzie, bo gleby jest mało na wulkanicznym podłożu oraz obecność w sąsiedztwie basenu :)



pozdro
bugajek

Widzieć cudzymi oczyma

Ostatnimi czasy wiele dni spędziłem na "wyjazdach służbowych". Robota ciągnęła się jak gil
z przeziębionego nosa, niemniej jednak, aby udokumentować postęp prac lub aby pokazać pewne rozwiązania, przesyłałem zdjęcia i kręciłem filmy komórką do szefostwa. Wiadomym jest,
że zdjęcia, nawet te najlepsze, nie oddają w pełni tego, co rzeczywiście jest na danym obrazie. Należałoby też czasem dotknąć obiektu na fotografii lub obejrzeć go z różnych perspektyw.
Z powodu tych niedoskonałości techniki, mój umysł zrodził pewne rozwiązanie (chyba, że już ktoś wcześniej je wymyślił - tak jak śp. kolega wymyślił alternator :).
Zatem jakby można było przejąć kontrolę nad drugą osobą, oczywiście w pewnym zakresie. Wyobraźmy sobie sytuację, kiedy ja - prosty pracownik biurowy, który nader często przebywa
w terenie - chciałby pokazać szefowi, który jest w biurze, jeden czy drugi problem, który powstał
na robocie, np. trudne zagadnienie z naprawy lagun lub zobaczyć nadchodzący śnieg i niebo mówiące "dziś już nie popracujecie, bo będzie wiało, lało i sypało". Wtedy zadzwoniłbym umysłowym skajpem do prezesa, a on by się do mnie podłączył i mógłby widzieć, słyszeć i czuć to, co ja. Ograniczeniem byłby ruch przejętego ciała, żeby nie doszło do jakiś dziwnych, tudzież obscenicznych sytuacji oraz to, że nie mógłby mnie wykopać z własnego umysłu i ciągle mielibyśmy wpływ.
Proste? Na pewno lepsze od teleportacji ;)

Xoxo
buGi

PS. I nie byłoby, pytań, dlaczego tak wolno robota idzie...

Evolution of music?

Kilka lat temu Ciara wydała album "Evolution of music". Był to album utrzymany w soulowym, hip-hopowym tonie, jak przystało na wokalistkę r'n'b. Jednak był to album słaby i może zbyt ewolucyjny? Podobnie mierny okazał się w swoim czasie album Pharrella "In my mind". Miało być piknie, wyszło nudno... Czyżby coś, co można byłoby nazwać "czarną muzyką" się zepsuło?
Trzeba było wymyślić coś innego, nowego. I nagle Afroamerykanie (albo ich producenci) odkryli rewolucyjny styl: robienie z siebie pajaców skaczących do czegoś, co w zamierzeniu miało być dancem/housem/techno. Nie wiem od czego się to zaczęło, ale z chęcia przytoczę kilka przykładów. Rihanna zaczęła od całkiem znośnych kawałków, żeby skończyć jako sado-maso Ruhana. Najbardziej przykro zrobiło mi się, gdy zobaczyłem ikonę amerykańskiego rapu mówiącą (dobrze, że nie śpiewał) w jednej piosence, że chciałby sprawić, by jakaś kobieta, mam nadzieję, się spociła.
A gdzie skaczące low-raidery i kultowe pianinko? Na pocieszenie zostały cycki w teledyskach... Ponadto cała masa czarnych gwiazd i "gwiazd" przerzuciła się na wątpliwe taneczne rytmy: Chris Brown, Flo-Rida, Akon, Usher... Ostatnio, moim faworytem jest Taio Cruz, do umcyk-cykowego rytmu śpiewa o tym, że "ma kaca, bo musiał wypić za dużo". Inteligentny tekst do tępej łupaniny.
Jakby tego było mało, na ten tryb szybkiego nachapania się bez wysiłku i wystąpienia
w imprezowym teledysku ("wszyscy chcą ze mną robić kawałki o imprezce, człowieku! Pieprzyć to!" - ten tekst jest teraz wyjątkowo na czasie) przechodzi coraz więcej artystów. Black Eyed Peas są tego dobrym przykładem. Ich utworów nie da już się słuchać na trzeźwo. Po kiego penisa im ten syntetyzator, co moduluje im głosy?! I wszędzie ten bum-cyk-cyk. Bardzo dobrym przykładem jest także Linkin Park. Tu mogę powiedzieć tak, że z płyty na płytę było coraz gorzej, aż sięgnęli dna ostatnim wydawnictwem. W żadnym kawałku nie ma ducha chociażby najbardziej komercyjnego, co nie znaczy, że złego "In the end". I ten teledysk, latające wieloryby, ogólnie takie Muchowe klimaty... A teraz pseudo-pop doprawiony nie wiadomo czym, o kiepskich klipach nie wspominając.

A jeszcze niecałe 10 lat temu Eminem śpiewał: "nobody listens to techno"...